In juli en augustus organiseert ons VVV-kantoor visinitiaties aan de rand van de Jaunay-meer in het kader van Jaunay'Scapades. Het zijn de vrijwilligers van de vereniging "La Gaule du Jaunay" die toezicht houden op kinderen en volwassenen die deze activiteit willen ontdekken. Ik, ik ben hier om u te verwelkomen als vertegenwoordiger van het VVV-kantoor!
Die ochtend, ervan overtuigd dat we moeten beleef de ervaring om er beter over te praten met onze klanten, vraag ik aan Pierre-Marie die toezicht houdt op de activiteit of ik het ook mag proberen. Dus stuurt hij me naar Jean-Louis die alle apparatuur al heeft geïnstalleerd, met zijn voeten in het water. “Ik heb nog nooit gevist. zeg ik tegen Jean-Louis. Hij antwoordt me met een knipoog: “Alle vrouwen hebben al gevist! “Oké, ik kwam de komiek van de groep tegen!
Eerste test
Haak de wormen aan de haak. Niet gemakkelijk, hij is klein, hij beweegt, maar na een paar pogingen kom ik er wel. Jean-Louis merkt op: “Meestal houden vrouwen niet van verzen! Ik ook niet, maar ik zeg niets en ik neem het op me, ik wil niet als een mietje overkomen in het bijzijn van de vissers!
Tweede proef
Werp de lijn uit, bij voorkeur zonder de buurman aan de haak te slaan. Het kost me wat tijd om de slingerbeweging te begrijpen die ik aan de hengel moet opleggen om ver genoeg in het water te gaan. Het lukt me eindelijk met de hulp van Jean-Louis.
Derde proef
Kalm blijven, wachten... We wisselen hier en daar nog wat woorden met Jean-Louis. Dan zijn we stil. Zittend naast elkaar kijken we naar vogels die wegvliegen, cirkels vormen zich op het wateroppervlak. En wij zeggen niets.
En daar begin ik het effect van vissen op mij te voelen. Ik kalmeer. Ik kalmeer. Als ik wakker word, heb ik meestal het gevoel dat er een fret in mijn hoofd rondrent. Een geagiteerde fret, die constant praat, zegt me dat ik moet nadenken over het reserveren van de kantine voor de kleine Loulou en het kopen van brokjes voor de kat. Maar hier, terwijl ik werkeloos op de rand van de Jaunay-meer, zegt de fret niets meer. En ik geniet van dit moment van nietsdoen en niet-agitatie.
Ik geef bijna de schuld aan de dobber die plotseling beweegt en de vis die mijn lijn koos. Een rudd die we loshaken en terug in het water zetten. Ook hier neem ik het op me. Het aanraken van een koude, kleverige vis kost me wat, maar deze ervaring wil ik absoluut meemaken.
Eindelijk, zevenenzestig minuten en twee verzorgers later, is dit wat ik me herinner van deze initiatie: Recreatief vissen om vis te vangen en terug te zetten in het meer is niets voor mij! Aan de andere kant hield ik van menselijk contact met vissers en ik voelde voor het eerst de charme van dit Lac du Jaunay dat moedigt me aan om tot rust te komen en een pauze te nemen.
Eén ding is zeker: ik kom terug!
