Het huidige gebouw is de derde kerk gebouwd in La Mothe-Achard.
De eerste, kerk, Sainte Marie de MOTA–CHART, rees een paar honderd meter lager dan deze, in de richting van het oosten van Bourg-Paillé. Van deze constructie weten we niets, behalve dat het de hoofdkerk van La Mothe-Achard was die toen twee parochies had. Het is waarschijnlijk afgebrand tijdens de godsdienstoorlogen (1562-1598) en nooit herbouwd.
Vanaf dat moment had La Mothe nog maar één parochie en één kerk.
De tweede kerk, de Sint-Jacqueskerk, was ongetwijfeld de kasteelkapel. Het stond vanaf de 12e eeuw op de plaats van de huidige kerk.
Het werd gebouwd naar het model van de Chapelle-Achard, tenminste ter hoogte van de apsis en het koorschip van dezelfde breedte. Ze werd verschillende keren vergroot, verbouwd en geconsolideerd: de eerste keer in 1636, na de godsdienstoorlogen, waar ze hetzelfde lot onderging als Sainte-Marie, en vervolgens in 1785. Tijdens de Revolutie werd de kerk in 1794 gespaard van brand door de soldaten van de Conventie en die de stad volledig verwoestten. Vervolgens deed het dienst als munitiedepot en stal, een gebruik waaruit het zeer beschadigd tevoorschijn kwam. Het werd gerestaureerd van 1801 tot 1806 en keerde terug naar normaal gebruik tot 1898, toen het, overweldigd door ouderdom, te klein en dreigde in te storten, werd gesloopt. De stenen werden ingebed in de muren van de nieuwe kerk, die op dezelfde plek werd gebouwd.
Hiermee werd dan ook begonnen in 1898, in een tijd dat er in de Vendée honderden van hetzelfde type werden verbouwd of gebouwd. Het was open voor aanbidding in de laatste maanden van 1899 en ingewijd op 1 mei 1901 door mgr Catteau, destijds bisschop van Luçon. De modieuze stijl was neogotisch, herkenbaar aan het gebruik van de spitsboog die zowel in de ramen als in de gewelven van het gebouw terug te vinden is.
Aangenomen moet worden dat de kleine afmetingen van de vorige kerk slecht werden getolereerd door de parochianen, aangezien voor deze kerk noch de ruimte (er kunnen maximaal 800 personen in passen), noch het volume (en dit is te zien vanaf de hoogte van de kerk) de gewelven). Een andere zorg van de bouwers lijkt te zijn geweest om van dit gebouw een monument te maken dat een bloeiende kantonale hoofdstad waardig was: het moest van veraf gezien worden, vandaar de trotse neogotische torenspits, doorboord met kleine pijlen die tot meer dan vijftig meter reiken en domineren het hele omliggende platteland.
